[:el] 

Η πρώτη εβδομάδα της απεργίας έληξε με επιτυχία. Η κυρίαρχη προσοχή των μέσων ενημέρωσης σχετικά με την απεργία ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό, τι έχουμε δει στο παρελθόν. Παράλληλα, η άποψη του κόσμου για τους κρατούμενους έχει αλλάξει και από «βίαια ζώα που πρέπει να τιμωρηθούν» αναφέρονται πια ως «άτομα που επιδιώκουν να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης και που χρειάζονται υποστήριξη από το περιβάλλον τους για να αποκατασταθούν πραγματικά». Ο κόσμος επικεντρώνεται στην εξασφάλιση και προστασία των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Ακολουθούν ενημερώσεις με λεπτομέρειες από το σημερινό δελτίο τύπου:

Ουάσινγκτον – Εκπρόσωποι περισσότερων από 200 μεταναστών κρατουμένων στο Βορειοδυτικό Κέντρο κράτησης στην Τακόμα, στην Ουάσινγκτον, ανακοίνωσαν απεργία πείνας την πρώτη μέρα της εθνικής απεργίας των κρατουμένων. Εν μέσω φόβων για αντίποινα, συμμετείχαν 70 άτομα σε τρία συγκροτήματα. Αυτή τη στιγμή, επτά συνεχίζουν να αρνούνται την τροφή για δεύτερη εβδομάδα.

Τζόρτζια – Οι κρατούμενοι στην Κρατική Φυλακή “Reidsville” της Τζόρτζια  συμμετέχουν στην απεργία, σύμφωνα με τους Jailhouse Lawyers Speak.

Νότια Καρολίνα – Οι Jailhouse Lawyers Speak αναφέρουν ότι οι κρατούμενοι στις ακόλουθες εγκαταστάσεις βρίσκονται σε απεργία: Broad River Correctional Institution, Lee Correctional Institution, McCormick Correctional Institution, Turbeville Correctional Institution , Kershaw Correctional Institution και Lieber Correctional Institution. Οι δράσεις στις φυλακές αυτές περιλαμβάνουν εκτεταμένες απεργίες εργασίας και μποϊκοτάζ στα κυλικεία. Οι φυλακισμένοι στην McCormick υποβάλλονται σε σωματικούς ελέγχους καθημερινά από τις 21 Αυγούστου.

Βόρεια Καρολίνα – Οι φυλακισμένοι στο Hyde Correctional Institution στο Swanquarter, δήλωσαν αλληλεγγύη στην απεργία. Υπάρχουν ανεπιβεβαίωτες αναφορές απεργιών σε φυλακές σε ολόκληρη την πολιτεία.

Καλιφόρνια – Στην φυλακή New Folsom ξεκίνησε απεργία πείνας ο Heriberto Garcia στις 21 Αυγούστου.

Οχάιο – Τουλάχιστον δύο φυλακισμένοι στο σωφρονιστικό ίδρυμα του Τολέδο άρχισαν απεργία πείνας στις 21 Αυγούστου. Ο David Easley και ο James Ward μεταφέρθηκαν στην απομόνωση για τη συμμετοχή στην απεργία και οι αρχές αφαίρεσαν τα μέσα επικοινωνίας τους με εξωτερικές επαφές.

Κολοράντο – Ξεκινώντας γύρω στις 7 Αυγούστου, δέκα φυλακισμένοι στο Sterling Correctional Facility ανακοίνωσαν απεργία πείνας για να διαμαρτυρηθούν για την 24ωρη απομόνωση 38 διοικητικών κρατουμένων.

Ιντιάνα – Φυλακισμένοι στη μονάδα απομόνωσης στο σωφρονιστικό κέντρο της κοιλάδας Wabash άρχισαν απεργία πείνας τη Δευτέρα 27 Αυγούστου ζητώντας επαρκή τροφή και θέρμανση λόγω των πολύ χαμηλών θερμοκρασιών.

Νέο Μεξικό – Στις 9 Αυγούστου, οι φυλακισμένοι στη Φυλακή Lea County στο Hobbs, διοργάνωσαν διακοπή εργασίας κατά των συνθηκών στη φυλακή που λειτουργεί υπό την ιδιωτική εταιρεία GEO Group. Οι εντάσεις στη φυλακή κλιμακώθηκαν πριν από την ημερομηνία της έναρξης της απεργίας και οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να περιμένουν μέχρι να ξεκινήσει. Όλες οι εγκαταστάσεις στο Νέο Μεξικό τέθηκαν σε locked down (κλείδωμα στα κελιά) το πρωί της 20ης Αυγούστου. Το locked down έχει αρθεί αυτή τη στιγμή εκτός από τη Lea County C.F.

Φλόριδα – Οι Jailhouse Lawyers Speak ισχυρίζονται ότι πέντε φυλακές στη Φλόριντα συμμετέχουν στην απεργία: Στη Charlotte CI 40 άτομα απέχουν από την εργασία και 100 μποϊκοτάρουν το κυλικείο. Στην Dade Correctional 30-40 συμμετέχουν στην απεργία, στη Franklin Correctional 30-60, στη Holmes Correctional 70, και στην Appalachee Correctional άγνωστος αριθμός.

Νέα Σκοτία, Καναδάς – Στη φυλακή Burnside County οι φυλακισμένοι ξεκίνησαν απεργία και εξέδωσαν ανακοίνωση για την αλληλεγγύη τους στην απεργία όπου και έθεσαν τα τοπικά αιτήματα. Τη διαμαρτυρία ακολούθησε κλείδωμα στα κελιά (locked down) και εκτεταμένες διαπραγματεύσεις με τις αρχές. Eκείνοι που αρνήθηκαν να συνεργαστούν τιμωρήθηκαν με ταπεινωτικούς σωματικούς ελέγχους ή/και με εγκλεισμό σε “στεγνό κελί” (χωρίς νερό ή τουαλέτα) για τρεις ημέρες.

Τέξας – Το IWOC διαβίβασε ένα μήνυμα με ημερομηνία 23/8 από την απομόνωση της μονάδας Stiles, στο Beaumont TX, που επιβεβαιώνει ότι δύο κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας σε αλληλεγγύη με την εθνική δράση: «Αισθάνομαι σπουδαία, αλλά πεινάω! Όχι επειδή δεν έχω φαγητό αλλά λόγω των 48 ωρών αλληλεγγύης με τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Είναι ο μόνος τρόπος για να δείξουμε υποστήριξη από την απομόνωση. Πείτε σε όλους ότι είμαστε στο πλευρό τους». – Το IWOC επιβεβαίωσε ότι ο Robert Uvalle βρίσκεται σε απεργία πείνας στην απομόνωση της Michael Unit, της κομητείας Anderson, συμμετέχοντας στην εθνική απεργία. Ο Robert είναι στην απομόνωση για τα περισσότερα από τα 25 χρόνια που βρίσκεται μέσα.

Οι αρχές των φυλακών αρνούνται ότι συμβαίνει κάτι ασυνήθιστο στις εγκατάστασεις τους όταν τους ρωτάνε τα μέσα ενημέρωσης για την απεργία. Οι διοργανωτές που είχαν προβλέψει ότι αυτό θα συνέβαινε αγωνίζονται να αντικρούσουν αυτούς τους ισχυρισμούς για να προστατευθούν από τα στοχευμένα αντίποινα.

Πριν ξεκινήσει η απεργία, οι ηγέτες των κρατουμένων στο Οχάιο, τη Φλώριδα και το Τέξας στοχοποιήθηκαν και οδηγήθηκαν στην απομόνωση. Οι προσπάθειες του κράτους να προλάβουν ή να αποτρέψουν την απεργία σε ορισμένες φυλακές περιλάμβανε ταπεινωτικές και ανήθικες διαδικασίες.

Τα προηγούμενα χρόνια, οι κρατούμενοι που μιλούσαν ανοιχτά στα μέσα ενημέρωσης υπέφεραν πολύ γι ‘αυτό. Για παράδειγμα, οι Melvin Ray, Dhati Khalid and Kinetik Justice του Κινήματος Free Alabama μεταφέρθηκαν στην απομόνωση το 2014 μετά από δημόσια ανακοίνωση διακοπής εργασίας. Στη συνέχεια, το 2016, ενώ εξακολουθούσαν να είναι στην απομόνωση λόγω αυτού του περιστατικού, συνέχισαν να υποστηρίζουν ανοιχτά την εθνική απεργία της 9ης Σεπτεμβρίου. Ο Kinetik Justice οδηγήθηκε στις επικίνδυνες φυλακές Kilby and Limestone όπου πίστευε ότι οι αρχές σκόπευαν να τον σκοτώσουν, αλλά συνέχισε να διαμαρτύρεται και να προσελκύει την προσοχή, προστατεύοντάς τον εαυτό του από περαιτέρω αντίποινα.

Οι προσπάθειες των αρχών να διακόψουν την επικοινωνία μεταξύ των διοργανωτών κρατουμένων και της εξωτερικής υποστήριξης, παρεμβαίνουν επίσης και εμποδίζουν την επικοινωνία μεταξύ των διοργανωτών μέσα στις φυλακές. Πριν ξεκινήσει η απεργία, οι Jailhouse Lawyers Speak κατέγραψαν τις δεσμεύσεις για την απεργία και τα αιτήματα από φυλακισμένους σε 17 πολιτείες. Οι αρχές των φυλακών μπορεί να πετύχουν να αποκρύψουν ή ακόμα και να αποτρέψουν τη συμμετοχή σε ορισμένες από αυτές τις πολιτείες, αλλά δεν μπορούν να αντικρούσουν τα δέκα δίκαια αιτήματα των κρατουμένων.

Επειδή οι αρχές των φυλακών ψεύδονται ακολουθήσετε τους παρακάτω εξωτερικούς διοργανωτές για να παραμείνετε ενήμεροι για τα όσα συμβαίνουν και για τρόπους που μπορείτε να υποστηρίξετε από το εξωτερικό: @ JailLawSpeak, @SlaveryPrison, @SawariMi, @jaybeware και @IWW_IWOC

http://sawarimi.org/archives/2419 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: https://itsgoingdown.org/shinning-a-light-into-hell-reflection-on-the-first-week-of-the-prisonstrike/

 Κατάργηση Φυλακών @abolition_gr[:]

[:el] 

Στις 21 Αυγούστου, οι κρατούμενοι στις φυλακές σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκινούν απεργία, δίνοντας έμφαση όχι μόνο στις εξευτελιστικές και απάνθρωπες συνθήκες, αλλά και στη συνεχιζόμενη υποδούλωση εκατομμυρίων ανθρώπων στις αμερικανικές φυλακές. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, η δουλεία παρέμεινε θεσμοθετημένη στην αμερικανική κοινωνία μέσω της 13ης Τροπολογίας του Συντάγματος, η οποία επιτρέπει τη δουλεία ως τιμωρία για ένα έγκλημα. Στην Αμερική, η ποινικοποίηση των μαύρων επιβάλλεται από την αστυνομία, που συχνά τους πυροβολεί χωρίς να λογοδοτεί, και από τους δικαστές που καταδικάζουν τους μαύρους σε δρακόντειες ποινές, εξασφαλίζοντας την υποδούλωση τους στις σύγχρονες φυτείες.

Αντιμετωπίζοντας μια κατάσταση που έχει ως στόχο να καταπνίξει κάθε ίχνος χαράς και ανθρωπιάς, οι άνθρωποι στις φυλακές στις Ηνωμένες Πολιτείες εφιστούν την προσοχή στην «έλλειψη σεβασμού για την ανθρώπινη ζωή που είναι ενσωματωμένη στο εθνικό ποινικό σύστημα» με μια μεγάλη απεργία από τις 21 Αυγούστου έως τις 9 Σεπτεμβρίου.

Οι ημερομηνίες που επέλεξαν οι διοργανωτές των φυλακών συνδέουν την απεργία με την κληρονομιά του Νατ Τέρνερ, ο οποίος ξεκίνησε την εξέγερσή του στις 21 Αυγούστου 1831, και με την εξέγερση στις φυλακές Άτικα που ξεκίνησε στις 9 Σεπτεμβρίου 1971. Ο Νατ Τέρνερ, συμμετείχε σε μια μεγάλη εξέγερση, απελευθερώνοντας τους δούλους από φυτείες και εκτελώντας τούς ιδιοκτήτες σκλάβων. Η εξέγερση στις φυλακές Άτικα είναι ένα σημαντικό ορόσημο για την αντίσταση στις φυλακές στις Ηνωμένες Πολιτείες και έλαβε χώρα μετά την εκτέλεση του μαύρου επαναστάτη Τζορτζ Τζάκσον από φύλακες, κατά τη διάρκεια μιας προσπάθειας διαφυγής του. Όπως ο Νατ Τέρνερ και οι επαναστάτες της Άτικα έτσι και οι απεργοί των φυλακών σήμερα μάχονται για την απελευθέρωση των μαύρων και για την κατάργηση της δουλείας.

Οι επαναστάτες σε όλο τον κόσμο θα πρέπει να γνωρίζουν τον αγώνα ενάντια στη δουλεία στις φυλακές της Αμερικής. Η προεδρία του Τραμπ είναι ένα από τα πιο βάρβαρα καθεστώτα στον κόσμο σήμερα, συνεχίζοντας μια μακρά κληρονομιά ρατσισμού, εκμετάλλευσης και γενοκτονίας που έχουν ριζώσει στο αμερικανικό κράτος. Οι άνθρωποι στις φυλακές εξεγείρονται για να ξανακερδίσουν την ανθρωπιά τους στην εποχή του Τραμπ και στις τρομακτικές, απάνθρωπες πολιτικές του αμερικανικού δικαστικού συστήματος.

Καλούμε τους συντρόφους σε όλο τον κόσμο να συμμετάσχουν σε ενέργειες αλληλεγγύης με την απεργία στις φυλακές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το αμερικανικό κράτος και οι εταιρείες που επωφελούνται από τη σκλαβιά των φυλακών πρέπει να λογοδοτούν για τις βιαιοπραγίες τους από τους επαναστάτες μέσω άμεσης δράσης σε τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. Ενέργειες που θα απευθύνονται σε αμερικανικά προξενεία και εταιρείες που επωφελούνται από την εργατική δουλεία και καταστρέφουν τα σύμβολα των αμερικανικών φυλακών θα επιστήσουν την προσοχή του κόσμου στον αγώνα που διεξάγεται μέσα στις φυλακές.

Οι αγωνιστικές ενέργειες για την υποστήριξη της απεργίας των φυλακών θα στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στο αμερικανικό κράτος και αλληλεγγύη στους επαναστάτες μέσα στους τοίχους των φυλακών.

Κάψτε τις φυλακές!

Υποστηρίξτε την απεργία των κρατουμένων!

Ζήτω η διεθνής αλληλεγγύη!

ΠΗΓΗ: itsgoingdown.org/call-for-solidarity-with-prison-strike/

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΗΠΑ: Πανεθνική απεργία κρατουμένων (21 Αυγούστου-9 Σεπτεμβρίου 2018)[:]

[:el]

Περίπου 2.000 εθελοντές κρατούμενοι που πληρώνονται με 1 δολάριο την ώρα είναι μέρος του συνόλου 14.000 πυροσβεστών που αγωνίζονται σε 18 μεγάλες εστίες πυρκαγιάς σε όλη την Καλιφόρνια, συμπεριλαμβανομένης της τεράστιας Medocino Complex Fire που είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία της χώρας ως σήμερα.

Η εθελοντική δύναμη των κρατουμένων αντιπροσωπεύει σήμερα το 14% των πυροσβεστών που αναπτύσσονται στην Καλιφόρνια και αποτελείται από κρατούμενους που θεωρούνται περιορισμένης επικινδυνότητας.
«Οι κρατούμενοι πυροσβέστες εργάζονται σε ομάδες των 12. Η δουλειά τους είναι να δημιουργούν ζώνες πυρασφάλειας  για να σταματήσουν μια πυρκαγιά ή να αλλάξουν την κατεύθυνσή της, ενώ οι πυροσβέστες από την CalFire και άλλες υπηρεσίες αντιμετωπίζουν άμεσα τις φλόγες», δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του Τμήματος Αποκατάστασης της Καλιφόρνια, Bill Sessa, στην DailyMail.

«Αυτό σημαίνει ότι οι κρατούμενοι συχνά περπατούν στην ύπαιθρο με 60 κιλά εξοπλισμό στην πλάτη τους. Σε καταστάσεις πυρκαγιάς όπως αυτές που βλέπουμε τώρα στην Καλιφόρνια, οι πυροσβέστες μας – και όλοι οι άλλοι επίσης – εργάζονται σε βάρδιες των 24 ώρών συνεχώς» δήλωσε η Sessa.

Ο Sessa δήλωσε επίσης ότι περίπου 2.000 μέλη των 3.500 πυροσβεστικών δυνάμεων κρατουμένων εργάζονται σε εστίες πυρκαγιάς από τα σύνορα του Όρεγκον προς τη νότια Καλιφόρνια.

Οποιοσδήποτε είναι καταδικασμένος για σεξουαλικά αδικήματα, εμπρησμούς ή έχει αποπειραθεί να δραπετεύσει με χρήση βίας, απαγορεύεται να εργαστεί στις πυρκαγιές. Οι κρατούμενοι υποβάλλονται σε ιατρική εξέταση και εκπαιδεύονται από την Cal Fire, σύμφωνα με το CDCR.

Το πρόγραμμα κρατουμένων πυροσβεστών της Καλιφόρνια, παρακλάδι των συνεργείων δρόμου από κρατούμενους, ξεκίνησε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν παρουσιάστηκε έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού της προκατόχου εταιρείας της Cal Fire.

Για τις εργασίες δημιουργίας ζωνών πυροπροστασίας με φτυάρια και αλυσοπρίονα καταβάλλεται στους κρατούμενους το πόσο του 1 δολαρίου την ώρα. Με αυτό το πρόγραμμα το κράτος εξοικονομεί έως και 100 εκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Το πρόγραμμα έχει προκαλέσει διαμάχες τα τελευταία χρόνια. Το περασμένο φθινόπωρο, ο τότε υποψήφιος για κυβερνήτης της Καλιφόρνια, Gayle McLaughlin, χαρακτήρισε την πρακτική αυτή ως «σκλαβιά».Οι υπερασπιστές όμως ισχυρίζονται ότι το πρόγραμμα είναι εθελοντικό και βοηθά τους κρατούμενους να αναπτύξουν πολύτιμες δεξιότητες.

Οι κρατούμενοι μαζί με τους επαγγελματίες του Cal Fire (οι οποίοι πληρώνονται τουλάχιστον 10,50 δολάρια την ώρα) αντιμετωπίζουν τις τεράστιες πυρκαγιές με δύο τρόπους και με τον ίδιο τρόπο που το Τμήμα Δασών και Πυροπροστασίας τις αντιμετωπίζει εδώ και δεκαετίες. Κατ ‘αρχάς, ρίχνουν άμεσα νερό και επιβραδυντικό υγρό όπου μπορούν, και δεύτερον όταν δεν μπορούν να έχουν άμεση προσέγγιση, οι πυροσβέστες υποχωρούν σε μια κορυφογραμμή, σε έναν πλατύ δρόμο ή ένα ρυάκι, όπου χρησιμοποιούν μπουλντόζες για να δημιουργήσουν ζώνες πυροπροστασίας.

ΠΗΓΗ:http://www.dailymail.co.uk[:]

[:el] 

Του Anthony Graves, αθωωμένου θανατοποινίτη με σειρά # 138 

Όταν ήμουν στην πτέρυγα των θανατοποινιτών, είδα παιδιά να έρχονται στη φυλακή υγιή με πλήρη λογική και να φεύγουν έχοντας χάσει τα λογικά τους, και να φωνάζουν τρελά πράγματα καθώς τα μετέφεραν στο φορείο για να εκετελεστούν.

Είμαι ο αθωωμένος θανατοποινίτης με σειρά  # 138. Υπάρχουν 12 ακόμη άνθρωποι σαν κι εμένα από το Τέξας. Δώδεκα άνθρωποι που πέρασαν χρόνια της ζωής τους κλειδωμένοι μόνοι τους σε κλουβιά περιμένοντας να πεθάνουν, πριν αφεθούν ελεύθεροι, αφού αποδείχτηκε η αθωότητά τους.Έντεκα άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει στην πτέρυγα των θανατοποινιτών του Τέξας . Όλοι λόγω των συνθηκών.

Όταν καταδικάστηκα σε θάνατο, δεν ήξερα ότι αυτή η ποινή θα σήμαινε 12 χρόνια χωρίς καμία ανθρώπινη επαφή, δηλαδή δεν μου επιτρεπόταν να δω ούτε την μητέρα μου, το γιο μου, τους φίλους μου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν αφαιρεθεί από τη ζωή μου εξαιτίας αυτής της αδικίας.

Δεν ήξερα ότι θα σήμαινε πως για 12 χρόνια θα περνούσαν τα γεύματά μου μέσα από μια μικρή σχισμή σε μια σιδερένια πόρτα, όπως σ’ ένα ζώο.

Δεν ήξερα ότι θα σήμαινε 12 χρόνια μόνος σε ένα κλουβί το μέγεθος του οποίου ήταν όσο μια θέση στάθμευσης, να κοιμάμαι σε μια κουκέτα από χάλυβα και να είμαι μόνος μου για 22 έως 24 ώρες την ημέρα.

Όλα για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα.

Η αδικία.

Για μένα και για άλλους 400 μελλοθάνατους στο Τέξας, ενώ ήμουν εκεί, η ποινή θανάτου σήμαινε διπλή τιμωρία.

Περάσαμε χρόνια κλειδωμένοι και μόνοι σε ένα μικρό κλουβί σε απομόνωση, με παιδιά να τρελαίνονται, να ικετεύουν, να ακυρώνουν τις εφέσεις επιλέγοντας να πεθάνουν, να κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεφύγουν από αυτό το μέρος, πριν μας δέσουν σ’ένα φορείο για να οδηγηθούμε για εκτέλεση.

Όλα λόγω των συνθηκών.

Σας γράφω σήμερα, διότι η ACLU (Αmerican Civil Liberties Union) έχει θέσει μια νέα σημαντική έρευνα για το τι προκαλεί στους ανθρώπους ο εγκλεισμός τους σε κλουβιά, να περνούν τις μέρες μόνοι τους περιμένοντας τον θάνατο.

Διαπίστωσαν ότι πάνω από το 93% των κρατών κλειδώνει τους θανατοποινίτες κρατουμένους στην απομόνωση για πάνω από 22 ώρες την ημέρα. Σχεδόν το ένα τρίτο των θανατοποινιτών ζουν σε κλουβιά, όπου η τουαλέτα τους είναι στο μήκος ενός βραχίονα μακριά από το κρεβάτι τους. Εξήντα τοις εκατό των θανατοποινιτών δεν έχουν παράθυρα ή φυσικό φως.

Η απομόνωση είναι σαν να ζεις σε μια μαύρη τρύπα. Οι άνθρωποι περπατούν πάνω από την τρύπα και όσο και να φωνάζουν αυτοί που βρίσκονται μέσα, κανείς δεν τους ακούει. Αρχίζεις να παίζεις κόλπα με το μυαλό σου, μόνο και μόνο για να επιβιώσεις. Αυτή δεν είναι ζωή. 

Είδα ανθρώπους που ζουν στην πτέρυγα των μελλοθανάτων να καταρρέουν. Ένας τύπος, πέρασε τις τελευταίες μέρες του αλοίφωντας τον εαυτό του με περιττώματα, ξάπλωνε γυμνός στην αυλή αναψυχής, και ουρούσε τον εαυτό του. Είδα παιδιά που ακύρωναν τις εφέσεις τους και επέλεξαν να πεθάνουν εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών.

Για να συνοψίσω, είδα ένα σωρό άντρες θανατοποινίτες να ‘χουν σκοτώσει οι συνθήκες τα πάντα μέσα τους και απλά να περιμένουν να πεθάνουν.

Αφού αθωώθηκα και βγήκα έξω, έχω προσπαθήσει να χρησιμοποιήσω τον χρόνο μου για να αυξηθεί η ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτές τις συνθήκες. Γράφω ένα βιβλίο και ταξιδεύω στον κόσμο προσπαθώντας να διαδώσω το μήνυμά μου και να ενημερώσω τους ανθρώπους σχετικά με τις επιπτώσεις της απομόνωσης.

Έχω δημιουργήσει τη σελίδα AnthonyBelieves.com, με την οποία προσπαθώ να βοηθήσω δικηγόρους, μη κερδοσκοπικές οργανώσεις, κλπ. Ζητώ την υποστήριξή σας στις προσπάθειές μου να επιστήσω την προσοχή σε αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες, μεταβαίνοντας στην ιστοσελίδα μου και προσφέροντας ό,τι μπορείτε για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα των ταξιδιών μου.

Υπάρχει επίσης μια αίτηση στην ιστοσελίδα μου στην οποία ζητάω να υπογράψουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο σε ένδειξη αλληλεγγύης για την προσπάθεια αυτή.

Σας παρακαλώ να βοηθήσετε εμένα και την ACL, ώστε να γίνουν ευρέως γνωστές αυτές οι απάνθρωπες συνθήκες. Το σύστημα της θανατικής ποινής στην χώρα μας είναι διαλυμένο και εφαρμόζεται άδικα εναντίον του λαού. Όταν υπάρχει ένα διαλυμένο σύστημα αθώοι άνθρωποι σαν κι εμένα μπορεί να καταλήξουν στο να παλεύουν για την ζωή τους. Κλείνοντας τον οποιοδήποτε στην απομόνωση είναι μορφή βασανιστηρίου. Μιλάω εκ πείρας. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους επιστρέφουν στην κοινωνία μας, και όταν το κάνουν, επιστρέφουν με όλες τις αποσκευές που τους έχουμε φορτώσει με το σύστημά μας. Το γεγονός αυτό κρατά σε υψηλή θέση τον κίνδυνο της υποτροπής τους σε αδικήματα.

Δεν πρέπει να έχουμε ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης, που μετατρέπεται σε εγκληματικό σύστημα από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πολίτες μας. Ακόμα και όταν δεν μας αρέσουν οι άνθρωποι ή θεωρούμε ότι έχουν διαπράξει αδίκημα, τα συναισθήματα μας, δεν θα πρέπει να διέπουν την κοινωνία μας.

Θα πρέπει να δημιουργούμε νόμους με λογική προοπτική.

Πρέπει να είμαστε ανώτεροι από τον εγκληματία κρατώντας το σύστημά μας ανθρώπινο.

Ο καθένας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινο ον.

(πηγή:http://www.aclu.org/blog/prisoners-rights-capital-pun

ishment/when-i-was-death-row-i-saw-bunch-dead-men-walking-solitary)

  (μετάφραση Σύλβια Βαρνάβα, πρώτη δημοσίευση:omniatv, 25/07/2013)[:]

Η φυλάκιση έχει γίνει μια απάντηση που δίνεται με το παραμικρό, σε υπερβολικά πολλά από τα κοινωνικά προβλήματα που επιβαρύνουν τους βυθισμένους στη φτώχεια ανθρώπους. Προβλήματα που συχνά καμουφλάρονται με τη βολική ομαδοποίηση τους στην κατηγορία “έγκλημα” και με την αυτόματη απόδοση της εγκληματικής συμπεριφοράς στους έγχρωμους. Η έλλειψη στέγης, η ανεργία, η εξάρτηση από τα ναρκωτικά, οι μεταδοτικές ασθένειες και ο αναλφαβητισμός είναι μόνο λίγα από τα προβλήματα που εξαφανίζονται από τη δημόσια θέα όταν οι άνθρωποι που τα αντιμετωπίζουν καταχωνιάζονται σε κάποιο κελί. Οι φυλακές λοιπόν, παρουσιάζονται σα μαγικό κόλπο. Ή καλύτερα, οι άνθρωποι που ψηφίζουν υπέρ νέων ποινών και φυλακών και σιωπηρά συναινούν στην εξάπλωση ενός δικτύου φυλακών και καταστημάτων κράτησης, έχουν εξαπατηθεί να πιστεύουν στα μαγικά αποτελέσματα της φυλάκισης. Όμως οι φυλακές δεν εξαφανίζουν τα προβλήματα αλλά τους ανθρώπους. Και η πρακτική εφαρμογή της εξαφάνισης τεραστίων αριθμών ανθρώπων από φτωχιές, μεταναστευτικές και φυλετικά περιθωριοποιημένες κοινότητες, έχει γίνει κυριολεκτικά μια μεγάλη επιχείρηση.

Πίσω από τη φαινομενική ευκολία των μαγικών υπάρχει πάντα έντονη παρασκηνιακή δραστηριότητα. Όταν οι φυλακές εξαφανίζουν ανθρώπους προκειμένου να δημιουργήσουν την ψευδαίσθηση ότι λύνουν τα κοινωνικά προβλήματα, ποινικές υποδομές πρέπει να δημιουργηθούν για να στεγάσουν έναν ραγδαία αυξανόμενο πληθυσμό φυλακισμένων. Αγαθά και υπηρεσίες πρέπει να παρασχεθούν για να διατηρηθούν οι έγκλειστοι πληθυσμοί ζωντανοί. Κάποιες φορές αυτοί οι πληθυσμοί πρέπει να διατηρούνται απασχολημένοι και άλλες, ιδιαίτερα στις καταπιεστικές φυλακές υπερ-υψίστης ασφαλείας και στα κέντρα κράτησης μεταναστών, πρέπει να στερηθούν οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει κάποιο νόημα. Πλήθος σιδηροδέσμιων και αλυσοδεμένων ανθρώπων, διασχίζουν τα σύνορα καθώς μεταφέρονται από τη μια ομοσπονδιακή φυλακή στην άλλη. Όλη αυτή η διαδικασία που συνηθίζονταν να είναι κυρίως αρμοδιότητα του κράτους, τώρα διεξάγεται και από ιδιωτικές επιχειρήσεις, η σύνδεση των οποίων με το κράτος, στον τομέα που κατ’ ευφημισμών αποκαλείται “σωφρονισμός”, συντονίζεται επικίνδυνα με το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Τα κέρδη που προκύπτουν από τις επενδύσεις στη βιομηχανία της τιμωρίας, σαν κι αυτά που προκύπτουν στην παραγωγή όπλων, ισοδυναμούν με κοινωνική καταστροφή. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις βασικές ομοιότητες και τη δυνατότητα κέρδους των επιχειρηματικό-κρατικών κυκλωμάτων στους τομείς της στρατιωτικής παραγωγής και της απονομής ποινών, το εξαπλωνόμενο ποινικό σύστημα μπορεί πια να χαρακτηριστεί ως “φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα”.

● Το χρώμα της φυλάκισης

Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι σήμερα (1998) φυλακισμένοι στο τεράστιο δίκτυο των αμερικάνικων φυλακών και καταστημάτων κράτησης. Περισσότερο από το 70% του φυλακισμένου πληθυσμού είναι έγχρωμοι. Είναι ευρέως γνωστό ότι η γρηγορότερα αυξανόμενη ομάδα φυλακισμένων είναι οι μαύρες γυναίκες όπως και ότι οι αυτόχθονες αμερικάνοι είναι η μεγαλύτερη, αναλογικά με το μέγεθός της. Περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι -συμπεριλαμβανομένων αυτών που έχουν περιοριστικούς όρους ή αναστολή- βρίσκονται υπό το καθεστώς άμεσης επίβλεψης από το σύστημα ποινικής καταστολής.

Τρεις δεκαετίες πριν, ο πληθυσμός των κρατουμένων ήταν περίπου το 1/8 του σημερινού μεγέθους. Ενώ οι γυναίκες αποτελούν ένα σχετικά μικρό ποσοστό ανθρώπων πίσω από τα κάγκελα, σήμερα ο αριθμός των έγκλειστων γυναικών στην Καλιφόρνια μόνο, είναι σχεδόν διπλάσιος από τον πληθυσμό των έγκλειστων γυναικών σε πανεθνικό επίπεδο το 1970. Σύμφωνα με τον Elliot Currile: «Η φυλακή καραδοκεί στην κοινωνία μας σε μια πρωτοφανή έκταση στην ιστορία μας ή την ιστορία οποιασδήποτε άλλης βιομηχανικής δημοκρατίας. Κάπως σαν τους μεγάλους πόλεμους, ο μαζικός εγκλεισμός έχει γίνει το πιο ολοκληρωτικά εφαρμοσμένο κυβερνητικό πρόγραμμα της εποχής μας».
Προκειμένου να συσσωρεύσει ανθρώπινα κορμιά προορισμένα για την κερδοφόρα τιμωρία τους, η πολιτική οικονομία των φυλακών στηρίζεται στην φυλετικοποιημένη αντίληψη της εγκληματικότητας- όπως οι εικόνες των εξαρτώμενων από την κοινωνική πρόνοια γυναικών που γεννάνε παιδιά εγκληματίες- και σε ρατσιστικές πρακτικές, στη σύλληψη, την καταδίκη και την παραδειγματική επιβολή ποινών. Τα έγχρωμα σώματα αποτελούν το βασικό ακατέργαστο ανθρώπινο υλικό σε αυτό το τεράστιο πείραμα εξαφάνισης των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας. Μόλις η αύρα της μαγείας εξαφανιστεί από την λύση της φυλάκισης, αυτό που αποκαλύπτεται είναι ο ρατσισμός, η ταξική βία και η παρασιτική σαγήνη του καπιταλιστικού κέρδους. Το φυλακο-βιομηχανικό σύστημα, ηθικά και υλικά, απομυζεί τον πληθυσμό του και καταβροχθίζει τον κοινωνικό πλούτο, αναγκασμένο να ανταπεξέλθει στα πολλά προβλήματα που έχουν οδηγήσει στην αύξηση του αριθμού των κρατουμένων.

Όσο οι φυλακές κερδίζουν συνεχώς χώρο στο κοινωνικό πεδίο, άλλα κυβερνητικά προγράμματα που μέχρι πρότινος επιλέγονταν για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας- όπως η προσωρινή βοήθεια σε άπορες οικογένειες- τείνουν να εξαλειφθούν. Η υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση της πειθαρχίας και της ασφάλειας σε κυρίαρχα, πάνω από τη μάθηση, ζητήματα, στα δημόσια σχολεία των φτωχών κοινοτήτων, είναι άμεσα σχετιζόμενα με την “λύση” της φυλακής.

● Βγάζοντας κέρδος από τους κρατούμενους

Με τις φυλακές να πολλαπλασιάζονται στην αμερικάνικη κοινωνία, το ιδιωτικό κεφάλαιο έχει εισχωρήσει στη βιομηχανία της τιμωρίας. Αν οι φυλακές γίνονται ολοένα και πιο σημαντικές στην αμερικάνικη οικονομία, είναι ακριβώς επειδή παρέχουν τη δυνατότητα του κέρδους. Αν η έννοια της τιμωρίας ως πηγή ενδεχόμενων υψηλών κερδών είναι από μόνη της άθλια, τότε η στρατηγική που βασίζεται σε ρατσιστικές λειτουργίες και ιδεολογίες ώστε να εξωραϊστεί και να γίνει κερδοφόρα η μαζική τιμωρία είναι ακόμα πιο ελεεινή.

Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύγχρονης τάσης του κεφαλαίου προς την βιομηχανία της φυλακής. Όμως, ενώ ακόμα και οι κρατικές φυλακές συχνά δε συμμορφώνονται στα διεθνή δεδομένα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ιδιωτικές είναι ακόμα πιο επιπόλαιες. Τον Μάρτιο αυτού του χρόνου (1998), η Corrections Corporation of America (CCA), η μεγαλύτερη εταιρεία ιδιωτικών φυλακών στις Η.Π.Α. διέθετε 54.944 κρεβάτια σε 68 καταστήματα κράτησης ως ιδιωτικές ή δημόσιες φυλακές στις Η.Π.Α., στο Πουέρτο Ρίκο, στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστραλία. Ακολουθώντας την παγκόσμια τάση της υποβολής περισσότερων γυναικών σε δημόσια τιμωρία, η CCA προσφάτως άνοιξε μια γυναικεία φυλακή, έξω από την Μελβούρνη. Η εταιρεία πρόσφατα προσδιόρισε την Καλιφόρνια ως το “νέο σύνορό” της.

Η Wackenhut Corrections Corporation (WCC), η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία φυλακών των Η.Π.Α. κέρδισε συμβόλαια και επιχορηγήσεις για να διαχειριστεί 46 φυλακές στην Β. Αμερική, στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Αυστραλία. Της ανήκουν συνολικά 30.424 κρεβάτια καθώς επίσης συμβόλαια για τις υπηρεσίες υγείας, την μεταφορά και την ασφάλεια των κρατουμένων.

Ως τώρα, τα κέρδη της CCA και της WCC πηγαίνουν πολύ καλά. Μεταξύ του 1996 και του 1997, τα έσοδα της CCA αυξήθηκαν κατά 58% από 293 εκατομμύρια δολάρια σε 426 εκατομμύρια. Τα καθαρά κέρδη της αυξήθηκαν από 30,9 εκατομμύρια σε 53,9. Η WCC αύξησε τα έσοδα της από 138 εκατομμύρια δολάρια το 1996 σε 210 το 1997. Σε αντίθεση με τα κρατικά σωφρονιστικά ιδρύματα, τα υπέρογκα κέρδη από αυτά τα ιδιωτικά ιδρύματα βασίζονται στη μαύρη εργασία.

● Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα

Όμως οι εταιρίες των ιδιωτικών φυλακών είναι μόνο το πιο εμφανές στοιχείο της αυξανόμενης ιδιωτικοποίησης της τιμωρίας. Οι κρατικές αναθέσεις οικοδόμησης νέων φυλακών, έχουν τονώσει την κατασκευαστική βιομηχανία. Ο κλάδος των αρχιτεκτόνων έχει εντοπίσει μια νέα σημαντική τάση· αυτή του σχεδιασμού φυλακών. Η τεχνολογία που αναπτύσσεται για τον στρατό από εταιρείες όπως η Westinghouse, πωλείται για χρήση στους τομείς επιβολής νόμου και τιμωρίας. Επιπλέον, εταιρείες που μοιάζουν να μην έχουν σχέση με την τιμωριτική αγορά, στην πραγματικότητα σχετίζονται με την επέκταση του φυλακο- βιομηχανικού συμπλέγματος. Οι μετοχές των εταιρειών κατασκευής φυλακών είναι μια από τις πολλές πηγές κερδοφόρων επενδύσεων για επιτυχημένους επενδυτές όπως ο Merrill Lynch. H MCI χρεώνει τους κρατούμενους και τις οικογένειες τους, με εξωφρενικές τιμές για τις αναγκαίες σ’ αυτούς τηλεφωνικές κλήσεις, οι οποίες συχνά είναι η μόνη επαφή που έχουν οι κρατούμενοι με τον έξω κόσμο.

Πολλές επιχειρήσεις, των οποίων τα προϊόντα καταναλώνουμε σε καθημερινή βάση, έχουν καταλάβει ότι η εργατική δύναμη των κρατουμένων, μπορεί να είναι τόσο κερδοφόρα όσο η εργατική δύναμη του Τρίτου Κόσμου την οποία εκμεταλλεύονται οι αμερικάνικες πολυεθνικές. Έτσι οι εργάτες που ανήκουν σε συνδικάτα, εκτοπίζονται στην ανεργία και πολλές φορές καταλήγουν ακόμα και στη φυλακή. Κάποιες από τις εταιρείες που χρησιμοποιούν την εργατική δύναμη των κρατουμένων είναι η JBM, Motorola, Compaq, Texas Instruments, Honeywell, Microsoft, Boeing. Όμως, δεν είναι μόνο οι βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας, που δρέπουν τους καρπούς τις εργασίας των κρατουμένων. Τα καταστήματα της Nordstrom πουλάνε τζιν με την ετικέτα “Prison Blues” όπως επίσης μπλουζάκια κα πανωφόρια φτιαγμένα στις φυλακές του Oregon. Το διαφημιστικό σλόγκαν για αυτά τα ρούχα είναι: «φτιαγμένα μέσα, για να φορεθούνε έξω». Οι κρατούμενοι στη Μaryland τσεκάρουν γυάλινα μπουκάλια και βάζα που χρησιμοποιούνται από την Revlon και την Pierre Cardin και σχολεία από όλο τον κόσμο αγοράζουν αναμνηστικές κούπες αποφοίτησης και τηβέννους φτιαγμένες από κρατούμενους της Νότιας Καρολίνα.

Για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις γράφουν οι Eve Coldberg και Linda Evans (πολιτικές κρατούμενες στο ομοσπονδιακό σωφρονιστικό κατάστημα στο Δουβλίνο της Καλιφόρνιας) η εργασία των κρατουμένων είναι σαν τη κότα με τα χρυσά αυγά. Χωρίς απεργίες. Χωρίς συνδικαλισμό. Χωρίς ταμείο ανεργίας ή εργατικές αποζημιώσεις. Χωρίς το εμπόδιο της διαφορετικής γλώσσας όπως στις ξένες χώρες. Οι νέες φυλακές Λεβιάθαν είναι χτισμένες σε χιλιάδες στρέμματα εργοστασίων μέσα από το τοίχος. Οι κρατούμενοι εισάγουν δεδομένα για την Shevron, κάνουν τηλεφωνικές κρατήσεις για την TWA, εκτρέφουν γουρούνια, φτυαρίζουν κοπριά, φτιάχνουν ηλεκτρικούς πίνακες, λιμουζίνες, στρώματα νερού και εσώρουχα, για τη Victoria Secret – όλα με κοινό παρανομαστή το κόστος της “ελεύθερης εργασίας”.

● Καταβροχθίζοντας τον κοινωνικό πλούτο

Παρόλο που η εργασία των κρατουμένων- η οποία σε τελική ανάλυση αμείβεται σε ένα επίπεδο πολύ χαμηλότερο του βασικού μισθού- είναι πολύ κερδοφόρα για τις ιδιωτικές εταιρείες που την χρησιμοποιούν, το ποινικό σύστημα από μόνο του δε παράγει πλούτο. Καταβροχθίζει τον κοινωνικό πλούτο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την επιδότηση κατοικιών για αστέγους, για τη βελτίωση της δημόσιας παιδείας των φτωχών και φυλετικά περιθωριοποιημένων κοινοτήτων, για να δημιουργήσει δημόσια προγράμματα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά για άτομα που θέλουν να απαλλαγούν από τις εξαρτήσεις τους, να δημιουργήσει ένα εθνικό σύστημα υγείας, να επεκτείνει προγράμματα που καταπολεμούν το AIDS, να ξεριζώσει την ενδοοικογενειακή βία και σταδιακά να δημιουργήσει θέσεις εργασίας με ικανοποιητικές αποδοχές για τους ανέργους.
Από το 1984 άνοιξαν περισσότερες από 20 καινούργιες φυλακές στην Καλιφόρνια τη στιγμή που μόνο μια πανεπιστημιακή σχολή προστέθηκε στο κρατικό πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και καμία στο δεύτερο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας. Το 1996-97 η ανώτατη εκπαίδευση απολάμβανε μόλις το 8,7% του προϋπολογισμού ενώ στον σωφρονισμό αντιστοιχεί το 9,6%. Τώρα που η επανένταξη των αποκλεισμένων έχει κηρυχτεί παράνομη στην Καλιφόρνια, έγινε προφανές ότι η εκπαίδευση προορίζεται για κάποιους ανθρώπους ενώ η φυλακή για άλλους. Πενταπλάσιοι μαύροι έχουν μπει τα τελευταία χρόνια στη φυλακή από ότι στα τετραετούς φοίτησης κολέγια και πανεπιστήμια. Αυτός ο νέος διαχωρισμός έχει επικίνδυνες συνέπειες για ολόκληρη τη χώρα.

Απομονώνοντας ανθρώπους χαρακτηρισμένους ως εγκληματίες, η φυλακή συγχρόνως ενισχύει και αποκρύπτει το δομικό ρατσισμό της αμερικάνικης οικονομίας. Οι ισχυρισμοί για χαμηλά επίπεδα ανεργίας, ιδίως στις κοινότητες των μαύρων, έχουν νόημα μόνο αν κάποιος θεωρήσει ότι ο τεράστιος αριθμός ανθρώπων στη φυλακή έχει πραγματικά εξαφανιστεί και για αυτό δεν έχει δικαίωμα στην εργασία. Οι αριθμοί των μαύρων και των λατιναμερικάνων, προσφάτως εγκλεισμένων, κυμαίνονται στο 2% της αντρικής εργατικής δύναμης. Σύμφωνα με τον εγκληματολόγο David Downes : «αν εξετάσουμε τον εγκλεισμό ως καμουφλαρισμένη ανεργία, μπορεί το επίπεδό της να αυξηθεί κατά περίπου 1/3 στο 8%. Οι συνέπειες στην εργατική δύναμη των μαύρων είναι ακόμα πιο εντυπωσιακές ανεβάζοντας την ανεργία των μαύρων αντρών από το 11 στο 19%».

● Η κρυφή ατζέντα

Ο μαζικός εγκλεισμός δεν είναι η λύση στην ανεργία, ούτε είναι η λύση στα προβλήματα που κρύβονται πίσω από ένα ραγδαία αυξανόμενο δίκτυο φυλακών και καταστημάτων κράτησης. Ωστόσο, η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων έχει εξαπατηθεί να πιστεύει στην αποτελεσματικότητα της φυλάκισης ακόμα κι αν τα ιστορικά δεδομένα ξεκάθαρα αποδεικνύουν ότι οι φυλακές δεν λύνουν κάποιο πρόβλημα. Ο ρατσισμός έχει υπονομεύσει την ικανότητα μας να παράγουμε έναν δημοφιλή κριτικό λόγο που να ανταγωνίζεται την ιδεολογική απάτη που αναγάγει τη φυλάκιση σε κλειδί της δημόσιας ασφάλειας. Το επίκεντρο της προσοχής της κρατικής πολιτικής, ραγδαία μετατοπίζεται από το κοινωνικό κράτος στον κοινωνικό έλεγχο.

Μαύροι, λατιναμερικάνοι, αυτόχθονες αμερικάνοι και πολλοί ασιάτες νεολαίοι απεικονίζονται ως οι πρωτεργάτες της βίας, της διακίνησης ναρκωτικών και ως ζηλόφθονες για τα αγαθά που δε δικαιούνται να κατέχουν. Νεαρές μαύρες και λατιναμερικάνες παρουσιάζονται ως σεξουαλικά ασύδοτες γυναίκες που γεννοβολούν μωρά και φτώχεια. Η εγκληματικότητα και η παρέκκλιση είναι φυλετικοποιημένες. Η επιτήρηση έτσι είναι επικεντρωμένη στις κοινότητες των έγχρωμων, των μεταναστών, των ανέργων, των αναλφάβητων, των άστεγων και γενικά αυτών που έχουν μειωμένη πρόσβαση στις κοινωνικές παροχές. Η δυνατότητα πρόσβασης στις κοινωνικές παροχές συνεχίζει να μειώνεται σε μεγάλο βαθμό επειδή η επιβολή του νόμου και τα μέτρα ποινικής προστασίας όλο και περισσότερο τις καταβροχθίζουν. Το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα έχει έτσι δημιουργήσει έναν φαύλο κύκλο τιμωρίας που μόνο διευρύνει τη φτώχεια αυτών που το πρόβλημα της φτώχεια τους υποτίθεται ότι λύνεται με τη φυλάκιση.

Έτσι όσο το κέντρο βάρους της κυβερνητικής πολιτικής μετατοπίζεται από την κοινωνική πρόνοια στον έλεγχο του εγκλήματος, ο ρατσισμός διεισδύει πιο βαθιά στις οικονομικές και ιδεολογικές δομές της αμερικάνικης κοινωνίας. Εντωμεταξύ συντηρητικοί σταυροφόροι εναντιώνονται στη επανένταξη των αποκλεισμένων και την πολυπολιτισμική εκπαίδευση που οδηγούν στο τέλος του ρατσισμού, αν και οι αντίπαλοί τους θεωρούν ότι τα υπολείμματα ρατσισμού μπορούν να εξωραϊστούν με τον διάλογο και τη συζήτηση. Οι συζητήσεις όμως για τις “σχέσεις μεταξύ των φυλών” δύσκολα θα διαλύσουν το φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα που θρέφει και γιγαντώνει τον ρατσισμό που κρύβεται βαθιά στις δομές τις κοινωνίας μας.

Η εμφάνιση του αμερικάνικου φυλακο-βιομηχανικού συμπλέγματος σε μια συγκυρία ραγδαίας συντηρητικοποίησης, σηματοδοτεί μια νέα ιστορική στιγμή, οι κίνδυνοι της οποίας είναι χωρίς προηγούμενο. Αλλά αυτό είναι και μια ευκαιρία. Υπολογίζοντας τον εντυπωσιακό αριθμό από απλά εγχειρήματα που συνεχίζουν να αντιστέκονται στην επέκταση της βιομηχανίας της τιμωρίας, οφείλει να γίνει εφικτό να βρεθούν αυτές οι προσπάθειες μαζί για να δημιουργηθούν ριζοσπαστικά και ορατά σε πανεθνικό επίπεδο κινήματα που πειστικά θα υποστηρίξουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι καινούργιες φυλακές αλλά νέο σύστημα υγείας, στέγασης, μόρφωσης, προγράμματα απεξάρτησης, εργασίας. Για να διασφαλίσουμε ένα δημοκρατικό μέλλον, είναι δυνατόν και απαραίτητο να συνυφάνουμε τα ποικίλα νήματα αντίστασης στο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα σε ένα δυναμικό κίνημα κοινωνικής αλλαγής.”

Μετάφραση
Τάσος Θεοφίλου

του Τάσου Θεοφίλου

Αποφυλακίστηκε στις 23 Ιουνίου 2017, σε ηλικία 100 ετών, ο γηραιότερος κρατούμενος των ΗΠΑ. Πρόκειται για τον ιταλοαμερικάνο Τζον Φρανζίς, γνωστό και ως Σόνι.

Ο Σόνι είχε εκτίσει την πρώτη -12ετή- ποινή του το 1967 για ληστεία τράπεζας, ενώ κατά διαστήματα μετά την πρώτη του αποφυλάκιση (και ειδικότερα το 1986, το 1991, το 2000 και το 2008) επέστρεφε για μικρά σωφρονιστικά διαλείμματα είτε επειδή παραβίαζε τους όρους αναστολής του είτε επειδή θεωρούνταν ύποπτος για διάφορες, καθόλου ευγενείς, δραστηριότητες του επιχειρηματικού κλάδου που υπηρετεί.

Ο Τζον Φρανζίς είναι ηγετικό στέλεχος της γνωστής οικογενείας Κολόμπο. Μιας εκ των πέντε οργανώσεων που ελέγχουν την παραβατική οικονομία της Νέας Υόρκης και δραστηριοποιείται κυρίως στο εμπόριο (σωματεμπορία, εμπόριο ναρκωτικών) και στην παροχή υπηρεσιών (συμβόλαια θανάτου, εκβιασμούς και τέτοια).

Το 2002 θα γίνει συμπαραγωγός της ταινίας This Thing of Ours, η οποία αναφέρεται στη Μαφία, προωθώντας -χωρίς τη στήριξη της επίσημης πολιτείας αλλά μόνο με τις δυνάμεις της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας- την κοινωνική νομιμοποίηση του γκανγκστερικού καπιταλισμού μέσω της ποπ κουλτούρας.

Τον Γενάρη του 2010 θα φυλακιστεί για τελευταία φορά σε ηλικία 93 ετών για υποθέσεις εκβιασμών σε στριπτιζάδικα και θα εκτίσει ποινή 7 χρόνων, κερδίζοντας τον τίτλο του πιο ηλικιωμένου κρατούμενου στις ΗΠΑ.

Θα αποφυλακιστεί για τελευταία -μέχρι στιγμής- φορά στις 23 Ιουνίου 2017 από το Ομοσπονδιακό Νοσοκομείο στο οποίο νοσηλευόταν φρουρούμενος, ενώ η οικογένεια του δηλώνει χαρούμενη που τον έχει πάλι κοντά της. Ο ίδιος επιθυμεί να μείνει στο σπίτι της κόρης του στο Μπρούκλιν, όπου πιθανό να αρχίσει να καταστρώνει καινούρια σχέδια για το μέλλον.

Με κομμένη την ανάσα η κοινή γνώμη αναμένει τους εγκληματολόγους να εκφράσουν τον προβληματισμό τους σχετικά με το εάν τελικά η φυλακή σωφρονίζει ή είναι απλά ο τρόπος που οργανώνεται η παραβατική οικονομία και ο τόπος που ξεπλένεται το μαύρο κεφάλαιο.