[:el]
του Ντάνιελ Γιαντίν
Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού του σε φυλακή της Ρωσίας στα μέσα του 19ου αιώνα, ο Φιόδορ Ντοστογιέφσκι έγραψε μια ιστορία για έναν ιερέα και τον Διάβολο, πάνω στον τοίχο του κελιού του. Ο Διάβολος είναι εξοργισμένος με τον ιερέα και τον κατηγορεί πως τρομοκρατεί τους ανθρώπους με εικόνες από την κόλαση στη μετά θάνατον ζωή, όταν οι άνθρωποι «υποφέρουν ήδη από τα βασανιστήρια της κόλασης στη ζωή τους στη γη». Οι δυο τους επισκέπτονται διάφορα κολασμένα μέρη στη Γη – ένα χυτήριο σιδήρου, έναν σκονισμένο μύλο σιτηρών, μια φτωχή αγροτική καλύβα – πριν ο Διάβολος προτρέψει τον ιερέα να βιώσει την μεγαλύτερη κόλαση: τη φυλακή.
«Βγάλε τα μεταξωτά σου ρούχα», λέει ο Διάβολος. «Βάλε στους αστραγάλους σου τις βαριές αλυσίδες που φορούν αυτοί οι δυστυχείς. Ξάπλωσε στο κρύο και βρόμικο πάτωμα – και στη συνέχεια πες τους ότι τους περιμένει άλλη μία κόλαση!
Ο ιερέας δεν μπορεί να σκεφτεί μια χειρότερη κόλαση.
Οι αριστεριστές στοχαστές και ακτιβιστές υποστηρίζουν την κατάργηση των φυλακών για τουλάχιστον έναν αιώνα. Το 1911 η αναρχική Έμμα Γκόλντμαν ξεκινάει με την ιστορία του Ιερέα με τον Διάβολο το δοκίμιό της για τον καταργητισμό με τίτλο, Φυλακές: ένα Κοινωνικό Έγκλημα και μια Αποτυχία. Και το Κίνημα Κατάργησης των Φυλακών αρχίζει να κερδίζει έδαφος μέσα στην αμερικανική Αριστερά.
Ομάδες ακτιβιστών, όπως οι Critical Resistance και Incite! Women of Color Against Violence, οργανώνουν δράσεις για την κατάργηση των φυλακών από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και τις αρχές του 2000, και το μήνυμά τους φαίνεται να έχει ανταπόκριση. Πρόσφατα, το Κίνημα για τις Ζωές των Μαύρων, ο Εθνικός Σύνδεσμος Δικηγόρων και τμήματα των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών της Αμερικής έχουν εγκρίνει την κατάργηση των φυλακών.
Το Κίνημα Κατάργησης επιταχύνεται σε μια εποχή που η φυλακή αποτελεί μία από τις κεντρικές δομές της αμερικανικής κοινωνίας. Τα στατιστικά στοιχεία της μαζικής φυλάκισης είναι συγκλονιστικά: ένας στους 108 ενήλικες ήταν κρατούμενος ή φυλακισμένος το 2012, ένας στους 28 Αμερικανούς έχει φυλακισμένο γονέα και 65 εκατομμύρια Αμερικανοί έχουν ποινικό μητρώο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες φυλακίζουν μεγαλύτερο ποσοστό του μαύρου πληθυσμού τους από τη Νότια Αφρική του Απαρτχάιντ και η αμερικανική κυβέρνηση έχει οδηγήσει περισσότερους από τους πολίτες της σε φυλακές από ό, τι η Σοβιετική Ένωση στα γκουλάγκ της.
Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα συστήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, το αμερικανικό σύστημα φυλακών καταπιέζει δυσανάλογα τις περιθωριοποιημένες φυλετικές ομάδες. Το δέκα τοις εκατό των μαύρων ανδρών στην ηλικία των τριάντα ετών έχουν κάποια στιγμή της ζωής τους κρατηθεί ή φυλακισθεί. Οι αυτόχθονες Αμερικανοί οδηγούνται στη φυλακή σε τέσσερις φορές μεγαλύτερο ποσοστό από τους λευκούς. Σε έκθεσή του το Sentencing Project παρουσιάζει μια «χιονοστιβάδα» φυλετικών ανισοτήτων στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης.
Παρά τα΄τεκμηριωμένα προβλήματα του σωφρονιστικού συστήματος, δεν υπάρχει μεγάλη συναίνεση στην Αριστερά για τη στήριξη της κατάργησης των φυλακών. Ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύεται στο Current Affairs αναφέρει τα κοινά επιχειρήματα που υποστηρίζουν και αντιτίθενται στην κατάργηση των φυλακών. Μεταξύ των επιχειρημάτων κατά της κατάργησης είναι οι ερωτήσεις: Τι θα γίνει με τους κατά συρροή δολοφόνους; Τι θα γίνει με τους βιαστές; Τους ληστές; Πού θα πάνε όλοι αυτοί αν καταργήσουμε τις φυλακές; Τι θα κάνουμε και πώς μπορούμε να είμαστε ασφαλείς;
Εάν το Κίνημα Κατάργησης των Φυλακών συνηγορούσε στο άμεσο και άνευ όρων άνοιγμα όλων των πυλών των φυλακών, θα μπορούσα να καταλάβω τον φόβο. Αλλά για πολλούς εξέχοντες καταργητιστές όπως η Άντζελα Ντέιβις, η Μάριαμ Κάμπα και η Ρόουζ Μπραζ, η κατάργηση των φυλακών είναι ένας στόχος που καθορίζει τις κοινωνικές αλλαγές που πρέπει να υιοθετηθούν σήμερα. Βασικά, η κατάργηση των φυλακών έχει ως στόχο τη δημιουργία μιας κοινωνίας που δεν θα χρειάζεται φυλακές.
Οι καταργητιστές αγωνίζονται για ένα μεγάλο μέρος των μεταρρυθμίσεων που είναι κοινό μεταξύ των περισσότερων ακτιβιστών για την ποινική δικαιοσύνη, όπως είναι ο τερματισμός της απομόνωσης, της θανατικής ποινής και των χρηματικών προστίμων. Όμως, όπως γράφει η Κάμπα στο Jacobin, οι καταργητιστές διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τους ρεφορμιστές, στηρίζοντας «τις μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τη δύναμη του καταπιεστικού συστήματος, ενώ παράλληλα φωτίζουν την ανικανότητα του συστήματος να λύσει τις κρίσεις που δημιουργεί».
Στην πραγματικότητα, αυτό σημαίνει τη στήριξη τυποποιημένων μεταρρυθμίσεων στις φυλακές ενώ παράλληλα προτείνονται μέτρα που μειώνουν το μέγεθος και τη δύναμη του σωφρονιστικού συστήματος, όπως η αναστολή της κατασκευής νέων φυλακών και η ανάπτυξη εναλλακτικών μέσων επίλυσης των συγκρούσεων που μπορούν να γίνουν πέρα από το σύστημα της ποινικής δικαιοσύνης.
Μέχρι στιγμής, οι καταργητιστές έχουν επιτύχει σε αυτούς τους τομείς. Στην Καλιφόρνια, ομάδες όπως η Critical Resistance και το California Prison Moratorium Project οργανώνουν δράσεις κατά της επέκτασης του συστήματος φυλακών του κράτους. Εν μέρει λόγω της αντίστασης των ακτιβιστών, το κράτος έχει κατασκευάσει μόνο δύο ιδρύματα από το 1999 – από τα οποία το ένα είναι νοσοκομείο φυλακών – σε σύγκριση με τις είκοσι τρεις φυλακές που κατασκευάστηκαν μεταξύ 1983 και 1999.
Επιπλέον, η αποκαταστατική δικαιοσύνη, μια διαδικασία που δίνει έμφαση στη διαπροσωπική επίλυση μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών ενός εγκλήματος, προωθείται από οργανώσεις που στηρίζονται στην κοινότητα όπως το Project NIA και το Centre for Justice and Reconciliation (Κέντρο Δικαιοσύνης και Συμφιλίωσης) ως εναλλακτική λύση στην ποινική δικαιοσύνη,
Άλλωστε, όπως είπε κάποτε η καταργητίστρια Ρόουζ Μπραζ, “Η προϋπόθεση για την αναζήτηση οποιασδήποτε κοινωνικής αλλαγής είναι η αποδοχή του προβλήματος”.
ΠΗΓΗ: thepolitic.org/ (μετάφραση: katargisifylakwn)[:]