Το συντριβάνι με το δελφίνι
Υπάρχει κάτω από το Ορενμπούργκ
το συντριβάνι με το μαύρο δελφίνικαι στη ζωή τους το βλέπουν μόνο μια φορά
αυτοί που περνάν από δίπλα του.Το συντριβάνι με το μαύρο δελφίνι!
Φανταστείτε αδέρφια, ότι έχουν τοίχους τα δελφίνια,
διαδρόμους μακρείς, παράθυρα καγκελόφραχτα, τεθωρακισμένα.
Και οι άνθρωποι με τις πλάτες προς τα πάνω σαν τα δελφίνια
σ’ ένα αιώνιο κολύμπι για τις κακές τους πράξεις.
Εκεί δε συνηθίζεται να μετράνε μέρες, να μετράνε χρόνια,
και δεν υπάρχει κουδούνισμα δεύτερο που να αναγγέλλει ελευθερία.
Εκεί λυγίζουν οι πιο σκληροί αμαρτωλοί,
βδελυροί, που όλα τους τα δάκρυα είναι ανάλατα.
Εκεί όλες οι μέρες είναι καθημερινές, αιματοβαμμένα όλα τα χέρια.
Και δεν υπάρχει διαφυγή σα να ‘σουν σε υποβρύχιο.
Θα σε παρασύρει στα βάθη του Σολ-Ιλέτσκ,
μοναδικό στον κόσμο κακό το Μαύρο Δελφίνι.
Το συντριβάνι με το δελφίνι!
Όλη η ζωή περνά δίπλα σου.
Εδώ οι καταδικασμένοι είναι σημαδεμένοι με το στίγμα της ισόβιας.
Και αν στην τιμωρία είναι η δύναμη, πίσω από τους τοίχους αυτούς δε θα υπάρχει ηρεμία και ειρήνη,
όσο θα αναβλύζει νερό απ’ το συντριβάνι με το δελφίνι…
Το «Συντριβάνι με το δελφίνι», τραγούδι γραμμένο από τον γεωργιανής καταγωγής Γκίο Πίκα, περιγράφει τις απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού που επικρατούν στη φυλακή Μαύρο Δελφίνι της Ρωσίας. Η συγκεκριμένη φυλακή πήρε το όνομά της από το άγαλμα ενός μαύρου δελφινιού που κοσμεί την είσοδο του κτιρίου. Ένα άγαλμα που ενδεχομένως να γέννησε στη διοίκηση της φυλακής την απόκοσμη ιδέα της μετακίνησης των κρατουμένων δεμένων πισθάγκωνα και «με τις πλάτες προς τα πάνω σαν τα δελφίνια».
Η φυλακή Μαύρο Δελφίνι προορίζεται για ισοβίτες, είναι η χειρότερη της Ρωσίας και πιθανόν από τις πιο σκληρές στον κόσμο. Ο υποτιτλισμός του τραγουδιού έγινε με σκοπό να συνοδεύσει το σχετικό άρθρο του Τάσου Θεοφίλου που ακολουθεί.
Ο Τάσος Θεοφίλου έγραψε αυτό κείμενο μέσα από τον Κορυδαλλό, τον Ιούνιο 2017:
Τον Οκτώβρη του 2016 η παρακάτω είδηση απασχόλησε μερικά μονόστηλα των διεθνών πρακτορείων ειδήσεων: Ο 32χρονος Αλεξάντερ Αλεξάντροφ, καταδικασμένος για ληστεία από το 2012, απέδρασε από τις ρωσικές φυλακές Μαύρο Δελφίνι. Οι φυλακές Μαύρο Δελφίνι –κάπου στα σύνορα με το Καζακστάν– είναι οι χειρότερες της Ρωσίας και πιθανόν από τις πιο σκληρές στον κόσμο. Καμιά καταγγελία δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας σχετικά με τις συνθήκες. Καμιά παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων φαίνεται να μην έχει προκύψει.
Όσο απόκοσμες κι αν είναι, δεν θυμίζουν σε τίποτα τη γλυκιά κατάρα που περιβάλλει τις σχετικές περιγραφές του Ντοστογιέφσκι. Οι κρατούμενοι διάγουν το βίο τους σε καθεστώς κτηνώδους πειθαρχίας και δυστοπικής επιτήρησης. Περνούν τις 23 ώρες της ημέρας σε ένα κλουβί που είναι τοποθετημένο μέσα στο κελί τους. Η κάθε τους κίνηση καταγράφεται από κάμερες ενώ κάθε 15 λεπτά γίνεται και επιθεώρηση τους από τους φύλακες. Από το εγερτήριο νωρίς το πρωί μέχρι και το σιωπητήριο το βράδυ, οι κρατούμενοι απαγορεύεται να ξαπλώσουν στο κρεβάτι τους. Μπορούν να έχουν μόνο την οδοντόβουρτσά τους, ραδιόφωνο, εφημερίδα και ίσως κάποια βιβλία. Για να μεταφερθούν σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της φυλακής, όπως το γυμναστήριο για μια ώρα την ημέρα (πρόκειται για ένα χώρο σαν κελί χωρίς κρεβάτια αντί προαυλίου), οι φύλακες τους φοράνε χειροπέδες πισθάγκωνα και τραβάνε τα χέρια τους προς τα πάνω, εξαναγκάζοντάς τους να περπατάνε σε μια αφύσικα καμπουριαστή, άβολη όσο και ταπεινωτική στάση. Το αφήγημα της εξουσίας επιμένει να υπονοεί ότι τις φυλακές τις κάνουν σκληρές οι αδίστακτοι κρατούμενοι. Οι πιο επικίνδυνοι κακοποιοί της χώρας.
Ο διευθυντής των φυλακών αναφέρει πως ποτέ δεν έχει νιώσει κάποιου είδους συμπόνια για τους δεσμώτες του. Λέει πως είναι όλοι τους στυγεροί εγκληματίες. Ο άνθρωπος που διοικεί τον πόνο άλλων ανθρώπων είναι κάποιος που δεν νιώθει συμπόνια για κανένα από τα πρόσωπα που βλέπει για δεκαετίες να υποφέρουν. Ο διευθυντής δεν είναι σκληρός, δεν είναι αδίστακτος, δεν είναι εγκληματίας. Ο διευθυντής είναι ένας σωστός επαγγελματίας.
Το 1996 όταν ανακοινώθηκε πως η ποινή του θανάτου στη Ρωσία αντικαταστάθηκε από την 25ετή κάθειρξη, οι μελλοθάνατοι κρατούμενοι στις φυλακές Μαύρος Αετός –το δίδυμο αδελφάκι των φυλακών Μαύρο Δελφίνι και επίσης μία από τις πέντε χειρότερες φυλακές της χώρας– δεν ανακουφίστηκαν με το νέο. Τις επόμενες μέρες αρκετοί αυτοκτόνησαν. Δεν άντεξαν στην ιδέα πως μπορεί να υποφέρουν αυτό το μαρτύριο για τα 25 επόμενα ατέλειωτα χρόνια. Λίγες μόλις μέρες μετά από εκείνον τον Οκτώβρη του 2016, η διοίκηση της φυλακής Μαύρο Δελφίνι με σχετική της ανακοίνωση ήταν ξεκάθαρη: Κανείς ποτέ δεν έφυγε από εδώ. Ο 32χρονος Αλεξάντερ Αλεξάντροφ, καταδικασμένος για ληστεία από το 2012, απέδρασε από γειτονική φυλακή μέσης ασφάλειας και όχι από το Μαύρο Δελφίνι. Και ο θρύλος λέει πως ως τώρα ο μοναδικός κρατούμενος που έφυγε ποτέ απο εκεί ήταν κάποιος που τελικά αθωώθηκε στο ανώτατο δικαστήριο.
ΠΗΓΗ ΒΙΝΤΕΟ: https://www.youtube.com/watch?v=J-550kL-aB0&feature=youtu.be&app=desktop